LET OP. Dit artikel is ouder dan 1 jaar.

Het Single Testament

Het Single testament

Het Single testament

Dit is een regeling welke toepasbaar is in iedere situatie waarbij een persoon één erfgenaam wil benoemen. Het benoemen van een erfgenaam is nodig in alle gevallen waarbij het de wil is om af te wijken van het wettelijk erfrecht.

Herroeping van eerder gemaakte testamenten

Testamenten die vroeger zijn gemaakt worden herroepen. Door die herroeping verliezen deze hun werking. Deze herroeping wordt standaard in het testament opgenomen, ook als er geen vroegere testamenten zijn. Daarmee komt vast te staan dat het testament dat nu wordt gemaakt de enige regeling over de nalatenschap zal zijn.

Erfgenaam

Er wordt één persoon tot erfgenaam benoemd. Indien deze erfgenaam eerder dan de maker van het testament zou komen te overlijden, dan dient er op dat moment een andere persoon tot erfgenaam te worden benoemd.

Het is in dit model niet mogelijk om meerdere personen tot erfgenaam te benoemen. Verder is het niet mogelijk om één of meer goede doelen in het testament als erfgenaam te benoemen. Voor elk van deze situaties is voor het opstellen van een testament voorafgaand overleg met de Nationale Notaris nodig. Vragen welke hierbij besproken dienen te worden zijn:

  1. Zijn de te benoemen personen ieder voor een gelijk deel erfgenaam, of worden er voor de verschillende erfgenamen verschillende aandelen genoemd.
  2. Wat gebeurt er met het betreffende erfdeel als er één erfgenaam eerder dan de maker van het testament zou komen te overlijden? Komt dat deel dan bij

De kinderen worden overeenkomstig het wettelijk erfrecht benoemd tot de enige erfgenamen, zodat zij allen een gelijk erfdeel zullen verkrijgen. De wettelijke regeling voor plaatsvervulling is van overeenkomstige toepassing. Komt een kind eerder te overlijden met achterlating van kinderen (de kleinkinderen) dan komen die kinderen samen in de plaats voor het erfdeel van de overleden ouder.

Voor de situatie dat jet het testament maakt terwijl je op dat moment nog gehuwd bent of een geregistreerd partnerschap hebt, wordt met zoveel woorden bepaald dat je partner als erfgenaam wordt uitgesloten van de nalatenschap.

Tweetrapsmaking

Nadat de kinderen hebben geërfd kunnen zij ook komen te overlijden. Ten aanzien van hetgeen de kinderen dan vervolgens nalaten (dat omvat dan mede de verkregen nalatenschap van de daarvoor overleden ouder) is het erfrecht van het kind van toepassing. Er van uitgaande dat het kind ongehuwd is en zelf (nog) geen kinderen heeft en ook geen testament heeft gemaakt zijn volgens de wet de andere ouder en eventuele broers en zusters de erfgenamen. Op die manier kan het dus gebeuren dat je nalatenschap via je kinderen bij je ex-partner terecht komt. Om dat te voorkomen wordt de zogenaamde tweetrapsmaking in het testament opgenomen.

Bij de tweetrapsmaking worden de kinderen benoemd tot erfgenaam (de eerste trap). Aan dat erfgenaamschap wordt een voorwaarde verbonden. Er wordt bepaald dat bij het overlijden van het kind het recht op de verkregen erfenis vervalt, althans wat er dan nog onverteerd van aanwezig is. De erfenis keert als het ware terug in de nalatenchap van de overleden ouder. Vervolgens wordt via het testament van de ouder dat deel dat ‘terugkomt’ aan de in het testament bepaalde personen nagelaten (de tweede trap).

Zolang het aan de kinderen nagelaten vermogen hun eigendombis, mogen zij daarover beschikken op de wijze zoals zij dat wilen;. Zij zijn immers eigenaar. Alleen kunnen zij door de werking van de tweetrapsmaking niet zelf bepalen wie dat nagelaten vermogen verkrijgt, als zij zelf ook komen te overlijden.

Executele

Door het overlijden gaan de nagelaten goederen en schulden over op de erfgenamen. Er is echter nog heel wat te regelen aan lopende zaken, voordat de erfenis verdeeld kan worden. Denk bijvoorbeeld aan het stopzetten van contracten en het regelen van de belastingen. Door een executeur aan te wijzen is er iemand die dit namens de gezamenlijke erfgenamen gaat doen. De executeur heeft volgens de wet de taak om de goederen van de nalatenschap te beheren en de schulden van de nalatenschap te voldoen, die tijdens zijn beheer uit die goederen behoren te worden voldaan.

De naam van de executeur wordt in het testament genoemd. Pas op het moment dat degene die het testament heeft gemaakt komt te overlijden zal de tot executeur benoemde persoon moeten verklaren of deze de taak van executeur aanneemt.

Volgens de wet heeft de executeur recht op een beloning. In het testament staat echter dat de executeur wordt verzocht om geen loon in rekening te brengen. De executeur ziet dan af van het loon zoals dat in de wet is geregeld, namelijk 1{1a8c0ccbb9beab376d20a3d49157af5142941fc2dbd981a73fb234922605d0d4} van de waarde van het vermogen van de overledene op diens sterfdag. Als de executeur in weerwil van het verzoek toch loon in rekening wil brengen, kan dat en heeft deze recht op het wettelijk loon. Kosten welke de executeur moet maken bij de afwikkeling van de nalatenschap worden ook dan aan de executeur vergoed. Het is dan aan de executeur om bij de financiële afwikkeling aan de erfgenamen aan te tonen welke kosten er zijn gemaakt.

Bewind over de erfdelen van de kinderen

Zolang de kinderen minderjarig zijn wordt de erfenis die zij hebben verkregen namens hen beheerd door degene die het gezag heeft over het kind. Dat kan dus de andere ouder zijn. Zodra het kind achttien jaar oud wordt is het meerderjarig en vervalt het gezag van de ouder . Wil je avoorkomen dat de andere ouder de erfenis gaat beheren, danwel wanneer de kindeen achttien jaar oud worden de erfenis zelf gaan beheren en verkeerde keuzes maken over het geërfde bezit, dan kan daar een bewind over worden ingesteld. De bewindvoerder is dan degene die het beheer voert over het geërfde bezit. Hoe met dat bezit wordt omgegaan is dus niet de keuze van het kind, maar de verantwoordelijkheid van de bewindvoerder. Vaak wordt er voor gekozen om degene die de voogd zal zijn ook te benoemen tot bewindvoerder. Je mag immers aannemen dat dit degene is die het beste kan beoordelen hoe het nagelaten bezit ten behoeve van het kind beheerd kan worden. En als het kind zegt geld van de erfenis nodig te hebben zal deze bewindvoerder waarschijnlijk het beste kunnen beoordelen of het verzoek inderdaad terecht is. De bewindvoerder heeft dus een verantwoordelijke taak. Zeker als je daarbij in aanmerking neemt dat in de wet is geregeld dat de bewindvoerder aansprakelijk is, indien hij in de zorg van een goed bewindvoerder tekortschiet. Deze aansprakelijkheid is er volgens de wet niet als de tekortkoming niet aan de bewindvoerder kan worden toegerekend.

Aangezien het bewind een langere periode zal bestrijken is het van belang dat gecontroleerd kan worden of de bewindvoerder zijn werk goed heeft gedaan. Volgens de wet legt de bewindvoerder jaarlijks en aan het einde van zijn bewind rekening en verantwoording af aan de rechthebbende (de kinderen). Indien de rechthebbende niet in staat is tot het opnemen van de rekening wordt de rekening en verantwoording aan de kantonrechter afgelegd.

Het bewind is meestal bedoeld om te voorkomen dat een kind op een te vroeg moment de erfenis zal gaan beheren. Je wilt als ouder voorkomen dat een kind op te jonge leeftijd verkeerde keuzes maakt ten aanzien van de erfenis. Aan het bewind wordt daarom bijna altijd een eindleeftijd verbonden. Als het kind de leeftijd bereikt zoals in het testament genoemd, vervalt de werking van het bewind en zal het kind zelf het beheer en de beschikking krijgen over het geërfde bezit. Voor die tijd kan het kind proberen om het bewind opgeheven te krijgen. Als de bewindvoerder daar niet aan mee wil werken gaat opheffing via de rechter. Het kind moet dan aannemelijk maken aan de rechter dat het in staat is om zelf het geërfde vermogen op verantwoorde wijze te beren.

De wet kent aan de bewindvoerder een beloning toe. Deze beloning bedraagt volgens de wet jaarlijks 1{1a8c0ccbb9beab376d20a3d49157af5142941fc2dbd981a73fb234922605d0d4} van de waarde aan het einde van dat jaar van het onder bewind staande vermogen. Deze wettelijke norm wordt in het testament gevolgd.

Uitsluitingsclausule

Er wordt geregeld dat degene die erft dit op eigen naam doet. Voor een erfgenaam die gehuwd is in gemeenschap van goederen, of een geregistreerd partnerschap heeft met een gemeenschap van goederen, geldt dat hetgeen wordt geërfd niet tot die gemeenschap van goederen zal gaan behoren. Dit heeft tot gevolg dat de partner van een erfgenaam dan geen claim kan leggen op een deel van hetgeen werd geërfd. Met name in een situatie dat is geërfd en de erfgenaam daarna gaat scheiden is de verdeling van de verkregen erfenis nogal eens een kwestie. Met deze clausule weten we dat de ex-partner van de erfgenaam niets kan opeisen van hetgeen dat werd geërfd. Het zal duidelijk zijn dat deze clausule in zo’n situatie alleen met succes zal worden toegepast als er een administratie is bijgehouden, zodat voor de erfgenaam en diens ex-partner duidelijk is wat er nog van het geërfde bezit over is, of wat daarvoor in de plaats is gekomen.

Doordat het geërfde bezit niet in een gemeenschap van goederen kan komen is daarmee tevens een bescherming gegeven tegen schuldeisers van de echtgenoot van de erfgenaam. Ook zij kunnen niets eisen van wat werd geërfd.

Voogdij

Wanneer de beide ouders het gezag hebben over hun minderjarige kinderen zullen zij dat normaal gesproken behouden bij een scheiding. Als één van de ouders overlijdt, dan krijgt de overlevende ouder alleen het gezag. Overlijden beide ouders dan bepaalt de rechter wie de voogd (niet-ouder met gezag) van het kind wordt.

Als je zelf in je testament vastlegt wie de voogdij over je kinderen moet krijgen is de rechter daaraan gebonden. Het enige wat er na het overlijden van de ouder nog moet gebeuren is de verklaring van de benoemde voogd dat deze de benoeming accepteert. De beoogd voogd wordt dus niet automatisch voogd zodra er sprake is van overlijden van de ouder(s).

Bij het benoemen van een voogd kan gekozen worden voor de benoeming van één voogd, of gezamenlijke voogdij. De belangrijkste verschillen zijn:

–    één voogd:

deze voogd is verantwoordelijk voor de verzorging en opvoeding van het kind. De voogd is niet verplicht dit zelf te doen. Het kind kan bijvoorbeeld ook in een tehuis of pleeggezin verblijven. Een voogd is de wettelijke vertegenwoordiger van het kind en beheert het vermogen van het kind. Indien nodig en met toestemming van de kantonrechter kan de voogd het vermogen van het kind ook gebruiken om het levensonderhoud van het kind te betalen.

–    twee voogden:

de voogden moeten het kind zelf verzorgen en opvoeden en samen de kosten betalen voor het levensonderhoud van het kind. De voogden zijn samen wettelijk vertegenwoordiger van het kind en beheren samen het vermogen van het kind gedurende de minderjarigheid.

De kantonrechter houdt toezicht op de manier waarop de voogd het vermogen van het kind beheert. Voor sommige handelingen moet de voogd vooraf toestemming vragen aan de kantonrechter.

Als je uitsluitend de voogdij voor je kind wilt regelen en het verder niet nodig vindt iets met een testament te regelen kan je de benoeming van een voogd ook registeren in het gezagsregister. In het geval dat in een testament in een gezagvoorziening na overlijden is voorzien en ook aantekening heeft plaatsgevonden in het gezagsregister, dan heeft de registratie die het meest recent heeft plaatsgevonden gevolg.

Ontnemen ouderlijk vruchtgenot

Volgens de wet hebben ouders van minderjarige kinderen het vruchtgenot van de bezittingen van hun kinderen. Dit betekent bijvoorbeeld dat de rente van het spaargeld van de kinderen door de ouders mag worden genomen. Het is echter mogelijk om in een testament te bepalen dat van wat je nalaat aan je kinderen het ouderlijk vruchtgenot niet van toepassing is. In dit testament wordt het ouderlijk vruchtgenot uitgesloten.

filed under: